شيرازيها، آخرين جمعه ماه شعبان را كلوخ اندازون ميگويند. در اين روز رسم است كه مردم به گردشگاههاي اطراف شهر ميروند و آن روز را با خوشي به شام ميرسانند. چون باور دارند كه ماه مبارك رمضان، ماه عبادت است و در اين ماه تنها بايد عبادت كرد.
از چند روز مانده به ماه رمضان، بعضي خانوادهها نذر دارند و افطاري ميدهند و بيشتر مهمانيها به شكل افطاري برگزار ميشود. همچنين رسم است كه پس از افطار، مردم به ديد و بازديد ميروند و گاهي تا وقت سحر دور هم مينشينند، صحبت ميكنند و شب چرهاي شامل رنگينك، زولبيا و باميه ميخورند.
در همين شيراز، خانوادههايي كه دختري را شوهر داده باشند، در اولين ماه رمضان پس از عروسي، خود را موظف ميدانند تا افطاري كاملي به نام �روز والون� تهيه كنند و همراه با گلي براي عروس بفرستند.
در استان مازندران مرسوم است افرادي كه حاجتي داشته باشند، براي برآورده شدن آن، نذر ختم انعام ميكنند و براي اين كار از كساني كه در قرائت قرآن تبحر دارند، دعوت ميكنند و هنگام خواندن قرآن، مقداري نمك، چند قرص نان و چند ظرف آب در سيني بزرگي ميگذارند و در مجلس قرار ميدهند و پس از خواندن سوره انعام، افراد روزه خود را با غذاهايي كه در سيني قرار دارد، باز ميكنند و نانهاي باقيمانده را به عنوان تبرك در سفره نان قرار ميدهند تا بركت پيدا كند و در ادامه، صاحب مجلس سفره افطار را پهن ميكند.
قديم در مازندران رسم بود افرادي كه فرزند پسر ميخواستند، نذر ميكردند كه در طول ماه مبارك رمضان مردم را براي خوردن سحري بيدار كنند؛ به اين صورت كه يك ظرف حلبي خالي را به گردن خود ميآويختند و با چوب به آن ضربه ميزدند تا مردم براي سحري بيدار شوند كه البته اين رسمها اكنون از بين رفته است.
نذر حلوا از ديگر نذورات مردم اين منطقه است كه در شب پانزدهم ماه مبارك رمضان و همزمان با ميلاد حضرت امام حسن مجتبي(ع)، زنان به عنوان نذري، قند، چاي، خرما و حلوا به مسجد ميبرند كه اين كار تا پايان ماه مبارك رمضان ادامه دارد.
در مازندران مرسوم است كساني كه براي نخستين بار به سن تكليف ميرسند و روزه ميگيرند، تا زماني كه از جانب بزرگترها به عنوان روزه سري هديهاي نگيرند، افطار نميكنند. معمولاً اين هدايا شامل چادر نماز و طلاجات براي دختران، پول و انواع نقره جات قديمي براي پسران است.
در خراسان و به ويژه در شهر بيرجند نيز مرسوم است كودكان و نوجوانان در ايام ماه رمضان در گروههاي مختلف و تحت سرپرستي يك نفر به در منازل ميروند و با خواندن شعرهايي، از صاحبخانه تقاضاي شيريني و خوردني ميكنند، شعرهايي كه در اين مراسم خوانده ميشود به نام رمضاني مشهور است و معمولاً توسط سرگروه خوانده ميشود.