خوب نيست كه آدم آخر ماه رمضان برسد و طبق معمول حسرت فرصت هاي از دست رفته را داشته باشد هرچه حسرت در آينده هست، از همين الان حرصش را بخورد بهتر است و يقيناً بيشتر به آن خواهد رسيد. 

اثر حداقلي و حداكثري روزه

يكي از راه ها بسيار مهم براي اينكه از رمضان و فرصت هاي قشنگ آن بيشتر استفاده را بكنيم اين است كه:

غرض هايي كه خدا از صيام دارد، از روزه دارد، اين غرض ها را در آن غور كنيم و غواصي كنيم.دل بدهيم. نه اينكه خودمان را در اختيار اين عمل زيبا و شريف و نيك مثل روزه قرار بدهيم و بگوييم خوب حالا ما را ببرد ديگر، كه حالا يك كاري با ما بكند، آن كاري كه با ما خواهد كرد اثر حداقلي روزه است.

اثر حداكثري روزه اين است كه به روزه بگوييم كه تو مي خواهي با ما چكار كني؟ تا تو را كمك كنيم اين را مي گويند، آگاهانه و عارفانه با احكام ديني برخورد كردن.

اين برخورد را شما با نماز هم مي توانيد داشته باشيد. به نماز بگوييد كه تو با من چكار مي خواهي بكني؟ اين شبيه همان همكاري بيمار و پزشك است كه مي گويند خيلي وقتها پيش شرط مهم در درمان است.

كمك هاي روحي ما به روزه براي تأثير گذاري بيشتر

براي اينكه از روزه رمضان كه بزرگ ترين و حجيم ترين تكليف اين ماه است، كامل استفاده كنيم بايد برويم از روزه بپرسيم كه تو با ما چي كار داري بعد خود ما كمك كنيم روزه را، در اين كه اين تاثير را بگذارد.

كمك اول ما با معرفت خود ما است.

كمك دوم ما با تصديق ما.

كمك سوم ما با تلقين ما است.

يكي از شغل هايي كه دين براي انسان ايجاد مي كند اين است كه ما از فكرمان در تلقين استفاده بكنيم. بايد از اراده بي عمل استفاده بكنيم همانند فوتبال كه مي گويند فوتباليست بايد بدون توپ بدود چرا كه دويدن بدون توپ در زمين به قصد فريب حريف و فضاسازي انجام مي شود. اراده بدون عمل يعني چه؟ كاري نمي خواهد انجام بدهي. اراده مي كني كه هيچ كاري نكني همين، اراده مي كني.